اروند و دل هایی كه با خود برد
اروند را سحرگاهان بی تاب تر از همیشه می یابی؛ چشم می دوزد به ساحل شرقی و به انتظار می نشیند تا «فجر» سر بزند؛ گرگ و میش صبحگاهی را به «هشت» تكبیر صلح می دهد و آرام می گیرد تا راوی شب ها و روزهای هشتاد و چهارگانه «هشتمین والفجر» باشد.
اینجا پا که زمین می گذاری، باید مراقب باشی. ساحل اروند آرام و قرار ندارد.
اینجا محل التقاط است؛ جایی که کرخه و کارون به دجله و فرات می پیوندند و سرآسیمه از بوی دستان تبدار عباس (ع) و اشک های حسین (ع) به هم می پیچند تا در آغوش خلیج فارس آرام گیرند؛
بی دلیل نیست که هوای اینجا سنگین است. هر دمی که فرومی کشی، سخت برمی آید. هوا هم می خواهد اینجا بماند و خاطرات آن شب را- «معرکه کمرشکن» را- دوره کند.
نگاه چولان ها (بوته های بلند) و نی ها سنگینی می کند. می خواهند بدانند آیا تو هم گمشده ای داری که قربان صدقه اش بروی و در پناه بودنش، پنهان شوی تا لحظه موعود؟
می خواهند بدانند آیا باز عاشقانه های دعای توسل را از گوشه و کنار ساحل می شنوند؟ دعایی که برای برخی آخرین نجوا بود از مبدا زمین به مقصد کبریا؛ نجوایی سراسر خوف و رجا.
گاه باد، اندام این گیاهان را به بازی می گیرد و آنان هم دم را غنیمت می شمارند تا لحظه ای همراه با دست نوازشگر نسیم، به سمت مثلث فاو روی گردانند بلکه شبح مردان آن شب بارانی اواخر بهمن ۶۴ را که به دستان امانتدار اروند سپرده بودند، به تماشا بنشینند.
هر دو –چولان ها و نی ها- هنوز دعوای آن شب خویش را به یاد دارند.
چولان ها تقلا می کردند قد ۱.۵ متری خویش را راست کنند تا جان پناه لایق تری برای سروقامتان باشند.
آتش حسادت دلشان را از درد لبریز می کرد وقتی می دیدند نی ها، ارتفاع چهار متری خویش را به رخ آنان می کشند.
هر کدام، دیگری را پس می زد تا همچو کودکی که لحظه ای بوی مادر را درک کرده است، به سمت او بشتابد و لختی در کنارش بیاساید؛ اینان با یاد و ذکر مادر ائمه «یا فاطمه الزهرا (س)» سرخوش شده بودند.
امواج می آیند و برای خاطره نیزارها آغوش می گشایند. ناآرامی آن شب خویش را به یاد دارند.
دل های دریایی مسافران آب، حالشان را متغیر کرده بود... برمی آمدند و می نشستند.
زمزمه ها به خروش می آوردشان.
مگر سنگ باشی و «وجعلنا» را نفهمی! نه... حتی سنگ هم می داند که در پیشگاه این آیه نمی توان بی حرکت نشست.
و آن شب...
کناره های دو سوی اروند لحظه ای آرام نداشتند. گویی می کوشیدند عرض ۶۵۰ تا هزار متری خویش را کم کنند و به هم آیند.
اروند آبستن حوادث بود و تقلا می کرد خویش را بگونه ای بیاراید؛
سنگ ها و شن های کف را بیدار می کرد و به جنبش وا می داشت
تا بلکه عمق هشت متری شرمندگی خویش را بکاهد؛
تا شاید زودتر تماس کف پاها را بر بستر خود حس کند.
موج ها فوج فوج می آمدند؛ تا نظرشان لحظه ای به چشمان مصمم روی آب می افتاد، از شرمساری رخ می گرداندند؛ گویی نمی خواستند هیچ جنبنده دیگری سرهای پرسودا و عاشق شناور در دامان آنان را ببیند؛ می آمدند و می رفتند و نمی ماندند. این را از مهمانان خود آموخته بودند.
باران می بارید.
ماه خویش را زیر ابرهای پربار پنهان کرده بود تا نکند لحظه ای برای دیدن روی همزادان خود بی طاقت شود، پرده را به کناری زند و چون شمعی به روی خورشید بتابد.
غیرت ماه اجازه نمی داد چشم اغیار حتی به سایه ای از مردان آسمانی بیفتد؛ آشوب دل بی قرار خویش را به دست ابرها سپرده بود تا قطره های اشک خود از غم فراق را به زمین برساند؛ امید داشت شاید قطره ای از آن اشک ها، در یک لحظه، یک دنیا آرامش را از ورای آن نگاه های هوشیار درک کند.
از سوی دیگر، نورافکن های اسکله فاو را باید بگونه ای، خواب کرد.
باران نورشان را می شکست، فاصله ها را زیاد و کم می کرد و چشمانشان را کور. قطره ها هم می دانستند چه باید کرد.
باران و ماه، هر دو مکلف بودند و تکلیف خویش را ادا کردند.
صداها آنچنان درهم آمیخته بود که گاهی از بیم نزدیک شدن بالگرد، تیرهایی از ساحل غرب روانه دل ابرها می شد؛ غافل از اینکه اروند چونان گاهواره، فرزندان خویش را به سنگرهای به ظاهر غیرقابل نفوذ رسانده؛ اما تدبیر شهید «بنفشه» از مسؤلان گروهان غواص، ردخور نداشت؛ هواکش ها تنها ضعف سنگرهای سه دهنه بود که با دیواره ضخیم یک متری خود، حتی از پس گلوله های آر. پی. جی و تفنگ۱۰۶ برمی آمد.
بماند که در این راه، اروند خویش را در دل برخی دریادلان دوران، غرق کرد.
اروند با رقص نورهای زرد و سرخ، یاد زنجیره تانک هایی می افتد که بیست ونهم بهمن ۶۴ روی جاده ساحلی «خورعبدالله» به «ام القصر»، چونان دانه های اسپند به آتش گرفتار بودند.
همان شب مه آلود و بارانی، راه دسترسی به اسکله های نفتی «البکر» و «الامیه» بسته شد.
با از کار افتادن پایگاه های نیروهای دریایی و سه سکوی پرتاب موشک، دلیرمردان ایرانی ۸۰۰ کیلومترمربع را در خاک عراق به سمت بصره درنوردیدند.
و البته که «حسن باقری» همان سال ۶۱ می دانست انگشت بر چه منطقه ای گذاشته است.
دو روز بعد از عملیات والفجر۸، شورای امنیت در قطعنامه ۵۸۲ برای اولین بار، بحث تبادل اسیران را بیان نمود. دو ماه بعد هم «مک فارلین» آمریکایی برای دلالی صلح به ایران پای نهاد.
حتی تلاش صدام در گروکشی و تصرف مهران برای اعلام اینکه «مهران در مقابل فاو»، به دنبال بازپس گیری این شهر به کابوسی شوم بدل شد؛ می خواست با پاره کردن قرارداد ۱۹۷۵ به «عروسان اروند» برسد اما بعد از ۷۵ روز جان کندن و بسیاری را به گرداب خودکامگی خویش کشاندن، «عروس بحر» (فاو) را هم دست نیافتنی دید.
توسل به غیرانسانی ترین ابزار، واکنش ترسوترین افراد است اما سرباز خدا، «باد»ی بود که در محاسبات صدام، جایی نداشت.
نخل ها هنوز تلخی گازهای اعصاب، خردل و سیانید را به خاطر دارند؛
این نخل ها آن روزها مرکز زمین بودند؛ شاید هم مرکز جهان؛
دیدند «به اروندزدگان دریادل» همچون سعید مهتدی، رضا دستواره، جعفر تهرانی، سعید سلیمانی و دیگران، هنگامی که به جاده کارخانه نمک رسیدند، همه جا پوشیده از جنازه های نمکین بود که به اشاره ای فرومی پاشید.
جان به دربُردگان آن مهلکه را اگر در گوشه و کنار عراق بیابی، هنوز چشمان اشکبار و سرخ، تاول های متورم و ضجه های جگرسوز را با خود دارند.
حکایت تقدیر دو مناره هم شنیدنی است؛
یکی در پیشانی فاو و دیگری در «راس البیشه».
این یکی لبریز از بوی رضای فاطمه (س) و آن دیگر، شرمسار دیده بانی سربی.
کدام مناره است که صدای گام های فرمانده لشگر ۲۵ کربلا را در فضای پله های خود بشنود و فراموش کند؟
کدام آجر مناره است که نخواهد بر دستان «مرتضی قربانی» بوسه زند، آن هنگام که پرچم بارگاه خورشید خراسان (ع) را نصب می کرد؟
فاو، اینگونه «فاطمیه» شد و مسجدش، «مسجد الزهرا (س)».
اما آن مناره دیگر...
می لرزید هنگامی که گلوله های سربی از پناه خشت ها روانه سینه های ستبر می شد؛
ناتوان از حرکت، سر به آسمان داشت و استغفار می کرد؛
ثانیه ها را می شمرد؛ شاید سربازان «المهدی» بال بگشایند و از پشت سر، دست بر چشمان او بگذارند و غافلگیرش کنند.
آخر کجای قامت یک مناره برای به خاک رساندن قامت آزادگان همخوانی دارد؟
هنوز لحظه لحظه آن روز را تکفیر می کند.
همانند آن مناره، سال هاست ساحل غربی اروند این روایت ها را در سینه دارد و بی قراری می کند زیر چکمه های آمریکایی و انگلیسی که اندام آنرا شرحه شرحه کرده اند؛ هر غروب، دست به دامان خورشید می شود تا شاید فردا که برمی آید پرواز سبزه قباها را به ارمغان آورد.
اما سال هاست ساحل شرقی صدای سردار شهید قاسم سلیمانی را در دل دارد که همسوز با موج های اروند، از نجواهای عاشقانه رضا امانی برایت می گوید.
ذره ای که خم شوی، جای پیشانی گلگون محمد اثری نژاد، مسئول لجستیک قرارگاه نوح را بر خاک داغدار ساحل اروند می بینی.
عبدالله نوریان همین گوشه کنارها فرصت کرده بود وصیت نامه آخر خویش را بازخواند.
شاید رضا چراغی دست بر تنه همین نخل کهنسال زده بود تا قامت، راست کند.
حمید سلیمی هم اینجا حی و حاضر می یابی، مسئول مهندسی قرارگاه نوح.
آن سوتر جعفر تهرانی و جواد دل آذر ایستاده اند به تماشای تو.
به قول آوینی «شهادت مزد خوبان است».
این همه خوبان می خواهند بدانند تو با خونبهای آنان چه کرده ای و چه می کنی.
اگر زنگار دل را شسته باشی، اگر همچون آب اروند زلال باشی که بی ادعا به قضاوت بنشینی، چه می گویی؟ تو مکلفی؛ آیا تکلیف خویش را ادا کرده ای؟
منبع: بازار مقاله
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب