راز جرم فضایی شبیه به سیگار کشف شد!
به گزارش بازار مقاله، دو ستاره شناس به تازگی در مورد بازدیدکننده میان ستاره ای سال ۲۰۱۷، توضیحی را عرضه کرده اند که به صورت شگفت آوری ساده است.
به گزارش بازار مقاله به نقل از ایسنا و به نقل از نیویورک تایمز، ستاره شناسان در سال ۲۰۱۷، جرمی را در هاوایی یافتند که آنها را «اوموآموآ»(Oumuamua) نامیدند و همیشه در رابطه با ماهیت آن بحث می کردند.
همیشه پرسش هایی در مورد این بازدیدکننده عجیب وجود داشت؛ همچون اینکه آیا یک زباله فضایی بیگانه، یک سیارک میان ستاره ای سرگردان یا یک دنباله دار عجیب از یک خورشید دیگر است.
تلسکوپ ها فقط یک نقطه درحال چرخش را دیدند که در راه بازگشت به تاریکی میان ستاره ای بود. ستاره شناسان دریافتند که این جرم، مایل به قرمز و به شکل سیگار یا پنکیک است و شاید چند صد متر طول داشته باشد. تمام دنباله دارهای مشاهده شده در منظومه شمسی ما تا به امروز، از حدود نیم مایل تا صدها مایل وسعت داشته اند. دنباله دار هالی حدود هفت مایل عرض دارد.
اوموآموآ در ابتدا بعنوان یک سیارک در نظر گرفته شد چونکه هیچ نشانه ای را از جرقه زدن و درخشش معمول دنباله دارها به نمایش نمی گذاشت. ستاره های دنباله دار وقتی با نور خورشید گرم می شوند، فواره هایی از بخار، دی اکسید کربن و غبار ساطع می کنند که دنباله های درخشان را به همراه دارند اما هیچ نشانه ای از گاز یا گرد و غبار در اطراف این جرم جدید وجود نداشت.
تحلیل و بررسی بیشتر نشان داد که چیزی سبب می شود تا اوموآموآ هنگام خروج از منظومه شمسی، سرعت خویش را افزایش دهد و دانشمندان را با یک معمای جالب روبه رو کرد.
حالا دو ستاره شناس، توضیح ساده ای را برای رفتار اوموآموآ یافته اند. به قول آنها، این یک دنباله دار بوده که توسط مقادیر ناچیزی گاز هیدروژن که از یک هسته یخی فوران می کرد، به حرکت درآمده است.
«جنیفر برگنر»(Jennifer Bergner)، اخترشیمی دان «دانشگاه کالیفرنیا، برکلی»(UC Berkeley) و «داریل سلیگمن»(Darryl Seligman)، پژوهشگر «دانشگاه کرنل»(Cornell University)، در مقاله ای نوشتند: این مکانیسم می تواند خیلی از خصوصیت های عجیب اوموآموآ را توضیح دهد. توضیح ما از این مورد پشتیبانی می کند که اوموآموآ بعنوان یک یادگار از یک خرده سیاره، شاهت زیادی به دنباله دارهای منظومه شمسی دارد.
سلیگمن در اطلاعیه ای که توسط دانشگاه کالیفرنیا، برکلی انتشار یافت، اظهار داشت: زیبایی ایده جنیفر اینست که دقیقاً همان چیزی را مطرح می کند که برای دنباله دارهای میان ستاره ای رخ می دهد. ما همه ایده ها همچون کوه های یخ هیدروژنی و نظریات دیوانه کننده دیگر را داشتیم اما این ساده ترین توضیح است.
«کارن میچ»(Karen Meech)، کارشناس دنباله دار در مؤسسه نجوم «دانشگاه هاوایی»(University of Hawaii) که اوموآموآ را به صورت گسترده مطالعه کرده است، این مقاله را توضیح بسیار جالبی خواند. میچ در یک ایمیل نوشت: من حاضر نیستم بگویم که این توضیح، مساله را حل می کند اما بسیار قابل قبول است و اگر جرم دیگری شبیه اوموآموآ کشف شود، تمام این مدلها و توضیحات می توانند راهنمایی های بسیاری را برای مشاهدات عرضه کنند. من از اینکه چقدر کار برای توضیح دادن این جرم انجام شده است، شگفت زده شده ام. تلاش خلاقانه زیادی برای به دست آوردن بهترین درک ممکن صورت گرفته است.
در هر حال، مناقشه به این زودی ها از بین نمی رود. «آوی لوب»(Avi Loeb)، اخترشناس «دانشگاه هاروارد» که باور دارد اوموآموآ امکان دارد ساخته بیگانگان باشد، به سرعت با مقاله جدید مخالفت کرد. لوب در یک ایمیل نوشت: نویسندگان مقاله جدید ادعا می کنند که این یک دنباله دار از یخ آب بوده است؛ حتی اگر ما دم دنباله دار را ندیده باشیم. این توضیح مثل اینست که بگوییم فیل، گورخری بدون خط است.
برگنر و سلیگمن بعنوان دانشجویان مقطع فوق دکتری در «دانشگاه شیکاگو»(UChicago)، همکاری را در یافتن یک پاسخ برای معمای اوموآموآ شروع کردند. سلیگمن اظهار داشت: ما هیچگاه دنباله داری را در منظومه شمسی ندیده بودیم که دنباله ای از غبار نداشته باشد. بنابراین، شتاب غیر گرانشی آن واقعا عجیب بود.
برگنر به این مورد فکر کرد که آیا گاز هیدروژن مولکولی که سبک ترین، فراوان ترین و فرارترین عنصر در جهان است، می تواند مسئول حرکت دنباله دار باشد یا خیر. پرسش این بود که گاز از کجا می آید.
برگنر دریافت که بررسی های آزمایشگاهی در دهه ۱۹۷۰ نشان می دهند وقتی یخ با ذرات پرانرژی برخورد می کند، مولکول های آن می توانند از هم جدا شوند و حباب های کوچکی از گاز هیدروژن را در عمق چندین متری یخ به دام بیندازند. برگنر اظهار داشت: دنباله داری که در فضای میان ستاره ای حرکت می کند، اساسا توسط تشعشعات کیهانی حرارت می بیند و در نتیجه این فرایند، هیدروژن تشکیل می شود.
وی ادامه داد: یخ آب به شکل «آمورف»(Amorphous) دارای کیسه هایی در ساختار خود است که میتوان مولکول های فرار دیگر را در آنها به دام انداخت. همان گونه که یخ گرم می شود، به ساختاری باثبات تر و فشرده تر تبدیل می گردد. این فرایند به فروپاشی حفره ها و تشکیل شدن کانال هایی در یخ می انجامد که از راه آنها، گاز به دام افتاده می تواند بیرون برود.
برگنر افزود: برای یک دنباله دار با اندازه معمولی، این انتشار گاز تاثیر ناچیزی خواهد داشت اما از آنجائیکه اوموآموآ بسیار کوچک بود، ما فکر می نماییم که در واقع، نیروی کافی را برای ایجاد این شتاب تولید می کند. هر گرد و غباری در یخ محبوس می ماند و بخش زیادی از این نمایش را از دم دنباله دار بیرون می برد.
ستاره شناسانی مانند سلیگمن و همکارانش در سالهای اخیر، دنباله دارهای تاریک بسیاری را مشاهده کرده اند. این اجرام کوچک، شتابی از خود نشان می دهند اما فاقد دنباله قابل مشاهده هستند. برگنر اظهار داشت: احیانا فوران های هیدروژنی در همه موارد مسئول نیستند اما نشان می دهند که در مورد ماهیت اجرام کوچک منظومه شمسی، نکات بسیاری برای آموختن وجود دارد.
این پژوهش، در مجله «Nature» به چاپ رسید.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب